Are you kidding me George?!

Welcome back!
Na mijn laatste verslag is er weer van alles gebeurd, de moeite dus waard om maar weer een verteerbaar verhaal te tikken voor jullie en voor het gemak ga ik ook maar verder met waar ik gebleven was!
In de avond kwam eindelijk mijn bagage aan (joepie!). Verder eigenlijk weinig spannends die avond, ik heb nog lekker in de compound met Victoria en haar familie gepraat waarna ik op tijd naar bed ging, de volgende dag stond namelijk de reis naar Kumasi op de planning.
Na vroeg op te zijn gestaan heb ik al mijn spullen gepakt en zijn we met de tro-tro naar de Nkrumah Circle gegaan, hiervandaan vertrekken alle bussen naar Kumasi en verder naar het noorden (Tamale, Bolgatanga, enz.). Hier begint pas echt een bijna onwerkelijk verhaal en om het duidelijk te maken, begin ik terug in Nederland, Den Haag. Tijdens het ophalen van mijn visum loop ik tegelijk met een Ghanese/Nederlandse man naar buiten, we raken aan de praat en praten de hele tramrit over vanalles en nog wat. Hij gaat ongeveer dezelfde weken naar Ghana maar zal veel reizen tussen Accra en zijn geboorteplaats Kumasi. We wisselen onze nummers uit en gaan onze eigen weg, hardstikke leuk en aardig maarja, what are the chances dat we elkaar ooit zullen gaan zien in Ghana.. Niet groot leek mij.. Totdat, misschien raadt je het al, ik de bus in wil stappen naar Kumasi, wie tikt me daar op mijn schouder, het is George, de man die ik heb ontmoet in Den Haag. Holy f*cking sh#t! Hij lijkt wel als een geschenk uit de hemel te komen. We praten samen met Victoria en omdat er een paar dagen geen stroom was en ik dus geen opgeladen telefoon heb, wisselen zij nummers uit zodat mijn pick-up in Kumasi geregeld wordt. Allemaal echt veel te aardig maar wel heel handig aangezien George is opgegroeid in Kumasi. De busreis volgt en ik het echt leuke gesprekken over vanalles en nog wat met George. Na wat belletjes weet hij precies waar we moeten zijn, nou... eigenlijk niet dus... We stappen uit bij een rontonde, uiteindelijk niet de goede maar eentje 5 km verderop. Na wat telefoontjes blijkt George een beetje in de war want opeens komt één van zijn vrienden aan in de auto, hij blijkt de verkeerde nummers te hebben gedraaid en aangezien niemand opneemt zoals wij gewend zijn (Hallo met Piet/Kees/Joop), wist hij niet met wie hij sprak. Maar gelukkig, na ongeveer twee uren wachten krijg ik eindelijk Samuel aan de telefoon, de director van KITA. Samen regelen we een taxi via de telefoon en zo komt alles natuurlijk weer goed, maar wow, wat een dag en ondanks dat we op een verkeerde plaats zijn uitgestapt, ben ik George eeuwig dankbaar, zonder hem was ik echt de sjaak geweest. We hebben nu elkaars goede nummer en waarschijnlijk gaan we binnenkort afspreken als hij weer in Kumasi is.
Nou, hé hé, dit is alweer een heel boek vol maar, ik ga nog even door. Na mijn eerste korte introductie bij KITA donderdag, ben ik naar mijn gastgezin gegaan. Echt een hele lieve familie. Mama woont hier met haar 6 kinderen, 3 jongens en 3 meisjes. De jongens zijn de oudsten en de meisjes de jongste. Alleen mama en de jongste meid spreken niet zo heel goed Engels maar voor de rest zijn ze allemaal echt welbespraakt. Iedereen studeert/gaat naar school. De oudste zoon, Kenzy, studeert zelfs aan een Design/Arts opleiding in Cape Coast. Er was geen stroom dus echt veel hebben we niet gedaan, dus ben ik na wat praten lekker op bed gegaan, er was wel genoeg gebeurd deze dag!
Vandaag was mijn eerste echte dag op KITA, een erg leuke! De dagen beginnen hier vroeg, om 7 uur waren we aanwezig op school. Elke ochtend is er een assembly waarbij vanalles en nog wat wordt besproken. Hierna zijn we op het kantoortje aan onze verslagen gaan werken. Onze begeleider is Bernard, hij komt uit Los Angeles in Amerika maar werkt al een paar maanden in en om KITA. We hebben vooral onze opdrachten en plannen besproken. Na een lekkere lunch op de campus, rijst met gebakken banaan, ei en pe-pe (gemalen pepers, nothing else!), zijn we met twee auto’s richting de KNUST (Kwameh Nkrumah University of Science and Technology) gegaan. Hier gingen we meedoen aan een workshop van Menno, hij loopt ook stage bij KITA en is zo ongeveer mijn buurman. Dit duurde de hele middag en aan het einde konden we in het donker (stroomuitval) nog even netwerken met de mensen van de universiteit onder genot van hutspot met gehaktballen en een blikje Heineken, niks mis mee! Hierna gingen we terug naar Domeabra. Dit is het dorp waar we dus wonen, voor de Google-Mappers onder ons, zoek Domeabra, Kumasi, Ejisu-Juaben, Ashanti, Ghana. Hier ergens ben ik dus te vinden! KITA ligt net buiten het dorp, 20 minuten lopen of een 1 Cedi taxirit. In Domeabra heb ik bij Menno zijn familie gekeken, een prima familie maar wel met meer primitieve faciliteiten als wat ik heb. Zijn toilet is een gat in de grond terwijl ik een ‘echt’ toilet heb, welke je wel met emmers water door moet spoelen, waar niks mis mee is. Thuis stond er nog eten voor me klaar, avondmaaltijd is hier al om 4 uur ongeveer, deze had ik dus gemist... Wel gezellig gekletst over de cultuurverschillen tussen Nederland en Ghana met de oudste dochter Fresca (15). Het eten was erg lekker (banku, tilapia en pe-pe met uien), wel ongelovelijk pittig maar dat kan ik wegspoelen met pipe-water. Dit is eigenlijk het kraanwater van Ghana, welke naar eigen experimenten door mij prima kan worden verdragen. Dit scheelt echt een hoop in waterkosten voor Ghanese begrippen, voor flessen betaal je namelijk 2-3 Cedi voor een 1,5 liter waterfles, de 0,5 liter zakjes (soort gesealde en koude boterhamzakjes met kraanwater) zijn 10 pesewa (0,1 cedi), deze zijn vaker ongezonder, maar kon ik na 2 dagen al hebben, mooie meevaller dus.

Ok, teruglezend was dit alweer een heel verhaal, maar ik kon de ontmoeting met George niet voor jullie achter houden! Het volgende verslag zal nu even op zich laten wachten, voor morgen staat ook een leuke dag gepland maar hierover later meer!

Slaap lekker en tot snel, Sander!